Muziek die verhalen vertelt.

Impressie van Evawicht (door Elisabeth Morrhey)

In de kerk van Paspoel trad Eva Put op met haar soloproject Evawicht. Het altaar werd plots het decor, er waren geen kerkgangers maar muziekliefhebbers. Het creëerde een bijzondere sfeer, zo op kerkbanken in een halve cirkel rond de muziek. Omdat ze in een kerk optrad, besloot Eva van de gelegenheid gebruik te maken en ‘iets raars te doen’. Met een soort aliengeluiden in plaats van instrumenten begon ze één van haar nummers te zingen. Maar zelfs dan kwam haar stem tot haar recht. En wat een indrukwekkende uithalen tijdens haar single James Blond!

Evawicht vertelde vaak over het proces dat schuilgaat achter haar nummers. Zo is James Blond geïnspireerd door mieren die in spiralen lopen en elkaar vertrappelen. Voor een ander nummer, Passant, haalde ze de inspiratie bij de voorspelbaarheid van haar opa, die steevast mensen op straat begroette. Zoals u hier al kon lezen, haalt Eva haar inspiratie voornamelijk uit ontmoetingen met mensen. Daar komen dan nummers uit die verhalen vertellen, wat de echte kracht is van het optreden. Als Eva ergens moet wachten, bijvoorbeeld, verzint ze soms verhaaltjes over de mensen die ze bekijkt, over wie ze zijn en wat ze denken. ‘Wie zou je willen wezen’ van De Nieuwe Snaar past volledig in die filosofie. Eva haar versie sleepte me volledig mee in existentiële twijfel.

Evawicht staat dan wel alleen op het podium, toch hield ze het publiek volledig geboeid. Ze leek moeiteloos te switchen van piano naar elektrische gitaar en terug, en tussen slam poetry en zang. Zo creëert ze verhalen waarnaar je niet kan stoppen met luisteren. Maar zelfs als ze alleen ‘la die da, la dia da,’ zingt, zoals in haar laatste (voorlopig titelloze) nummer, ben ik gebiologeerd door haar stem en haar sound. Met de woorden van een andere toeschouwer: ‘wat een ontdekking!’