De woorden worden bijna poëzie.

Impressie van Faren (door Elisabeth Morrhey)

“Hoe sneller we vertrekken, hoe sneller we daar zijn.” Tekstueel speelt Faren zich af in een auto, op een reis naar Frankrijk. Vormelijk gaat de voorstelling door in een omgebouwde trailer, maar het reisgevoel is blijven hangen. Het maakt de voorstelling ook extra intiem: alles speelt zich letterlijk voor onze neuzen af. "De vrachtwagen creëert het gevoel dat je samen de roadtrip maakt", zei Ellis Meeusen daarover in het gesprek dat we met haar hadden.

Faren is het verhaal van een reis van een jonge vrouw, in het heden, verstrengeld met dezelfde reizen (met andere medereizigers) in het verleden. De reizen schetsen het beeld van een uit elkaar vallend gezin en een relatie waarvan je voelt dat er iets mis is. Wanneer eindelijk duidelijk wordt wat er mis is, is mijn hart al lang gebroken – en aan het gesnik op de andere banken te horen ben ik niet de enige. De eerste krakjes komen er al wanneer het hoofdpersonage vertelt over het ouderlijke huis waarin ze woonde, vol “half-achtergelaten levens waar niemand afscheid van kan nemen. Maar ik blijf.” Op een bepaalde manier draait het hele verhaal over de mensen in haar leven die haar achterlaten. Volgens haar oma moet je bij aankomst in het hiernamaals zeggen welk kenmerk jou definieert, en dan de eeuwigheid doorbrengen met de mensen die hetzelfde antwoord hadden gegeven. Volgens haar broer weten de doden helemaal niks meer. Maar toen vond ze iemand die haar niet achterliet: “wij waren niet bezig met doodgaan. Wij waren bezig met leven.” En toen…

Er zit zo’n tempo in de voorstelling. De woorden worden bijna poëzie in het geweldige samenspel tussen hoofdpersonage Lucie (Ellis Meeusen) en Milan Vandierendonck, die alle andere personages vertolkt. Ik ging zo op in hun verhaal, dat ik me verschrok toen ik uit de trailer kwam en de echte wereld er nog hetzelfde bij lag.