Nacht en dag vervloeien als film en dans.

Impressie van Into the Blue (door Niels Dewil)

Hoe vind je de woorden voor een voorstelling die je adem doet stokken, wanneer je lichamen voelt schokken? Dat van hen, dat van jou. Zou iemand ons kunnen redden? Bedden tegen de muur, daarna overstuur. Zoals zij, zoals jij. Wij willen dit niet. Ziet niemand dat dan? Kan iemand ons slaap geven, het beven doen stoppen, de paniek wegschoppen? En de machteloosheid, de tijd die radeloos blijft, geen raad met ons weet. Heet, koud! Spieren verkrampen, dromen verdampen. Toch blijven we vechten, de rug bevend rechten. Elke spier trilt, hier gilt mijn lijf, en het alarm. Is het al dag, of is het nog nacht? Wacht er nog iemand of iets op ons? Nacht en dag vervloeien als film en dans. Maken wij nog kans? Op rust die zal komen? Op echte dromen?