“Een film met zoveel lagen en absurd actueel.”

Interview met Marcel Vanthilt over Dr. Strangelove (door Niels Dewil)

Marcel Vanthilt heeft een hele serie films over het einde der tijden, maar moest er eentje kiezen. Dat werd 'Dr. Strangelove or: How I learned to stop worrying and love the Bomb'. Marcel herinnert zich nog dat hij de film voor de eerste keer zag toen hij 12 jaar was.

Marcel: Ik kende acteur Peter Sellers al van zijn rol als Inspector Clouseau in The Pink Panther, waar hij in putten en van trappen viel en dat soort hilarische dingen. Ik verwachtte dus opnieuw een billenkletser van een film, maar het was totaal iets anders, ook heel komisch maar van een heel ander niveau. Het is een film met zoveel lagen.

De film vertoont parallellen met de huidige actualiteit.

Marcel: De film is absurd actueel. In de film is er één Amerikaanse generaal die gek geworden is. Hij denkt dat de Russen de Amerikanen via het kraantjeswater aan het vergiftigen zijn, dus gooit hij alvast een atoombom, zonder dat iemand dat weet. Dat is vergelijkbaar met wat Poetin nu doet. De week voor de oorlog zat Macron nog met Poetin aan tafel en was er niets aan de hand. Drie dagen later viel Poetin Oekraïne binnen zonder enige aanwijsbare reden.

Dr. Strangelove is ook op technisch en muzikaal vlak bijzonder.

Marcel: De film bevat prachtige fotografie. Het is voor mij een stukje nostalgie naar een technologie die totaal gepasseerd is. En de manier waarop Stanley Kubrick muziek gebruikt is ook heel verfrissend. Hij heeft dat in veel films gedaan. In A Clockwork Orange bijvoorbeeld zit het nummer ‘Singing in the rain’, maar wel tijdens een heel gewelddadige scene. Dat kan je dus ook met muziek doen: dat je het volledig omdraait. In Dr. Strangelove doet hij dat met ‘We’ll meet again’ van Vera Lynn.

Benieuwd naar meer verhalen? Marcel doet vanavond de inleiding van de film!