Muziek die ogen opent, en hartkamers.

Impressie van Bart Plugers met Blossom and Blasphemy (door Niels Dewil)

Bart plugt in. Geen externe versterking, zoals zo vaak. De versterking komt van binnenuit, van een stem gedrenkt in een zee van emoties.

‘Blossom and Blasphemy’. Geen gevloek in de kerk, verzekert Bart, enkel mooie muziek. Verdomme Bart, dit is niet zomaar mooie muziek! Ja, er wordt fantastisch gemusiceerd, maar meer nog: gecommuniceerd, in de taal van poëzie.

Waarover het gaat? Ik kan er niet altijd de vinger op leggen. Dus legt de muziek haar hand op mij. ‘She Wakes The Sun’. Bart krijgt het er warm van. Net zoals alle vrouwen die deel wensen uit te maken van zijn fictief assemblage-personage. En met hen alle mannen.

‘Orange Blossoms in Summertime’, een jazzstandaard. Bart steekt het in een nieuw jazzje. Het staat haar goed, zo zonder praalhoed, slechts gekleed in winterleed. Plots valt op: de oranje gloed van de kerkpilaren. Dit is muziek die ogen opent, en hartkamers.

Het ritme verandert. Rechtgekomen haren dansen als duingrassen in de wind. ‘I Promise You The Sea’. Bart houdt woord.

Dan vertrekt hij zoals hij kwam, als een boot in de mist. Ik blijf achter met zijn muziek als gids. Ik wandel buiten. De lucht lekt. Mijn ogen ook. Daar heeft Bart mij gevonden.