Ik was vergeten hoe bevrijdend spelen kan zijn!

Impressie van Playshop 1 (door Elisabeth Morrhey)

Playshop 1 is iets tussen een voorstelling en een workshop: een onderzoek naar spelen, met het publiek als deelnemers. We gaan zelf spelen! Zoals elk goed onderzoek beginnen we met een nulmeting. Wat doen we als we vijf minuten krijgen, enkele regels (er moet altijd een papier tussen ons lichaam en de grond zitten en we mogen niet praten), en wat ballen en hoepels?

We beginnen met herkenbare scènes als naar de bakker gaan, te lang geparkeerd hebben en ruziën met de parkeerwachter. We discussiëren over wie gelijk heeft en wie gelijk zou moeten krijgen, we wisselen van rol, we proberen opnieuw. Achteraf blijkt dat we een moderne bewerking van Antigone hebben gespeeld: morele versus menselijke wetten. We zijn onder de indruk van onszelf.

Wanneer we de scènes spelen zijn we een personage als we binnen de op de vloer getapete vakken staan, en onszelf als we erbuiten staan. Maar terwijl we bezig zijn, wordt er een vlak rond de hele ruimte getapet. Want de lijn tussen de werkelijkheid en acteren is helemaal niet zo duidelijk als een stuk tape waar je over kan springen.

Maker Anneliese Billen is dan wel degene die ons vertelt wat de regels van onze spelletjes zijn, ze voelt nooit als de baas of de regisseur, gewoon als de energieke tornado die door ons midden raast en ons doet willen spelen. Haar assistenten zijn kinderen, die ons tijdens onze metingen observeren, want volwassenen kijken al vaak genoeg naar kinderen.

Het concept ‘meedoen’, zélf spelen, is eerst heel eng, maar samen spelen betekent elkaar leren kennen. En op het eind is er gewoon geen plaats meer voor schaamte: spelen vult de hele ruimte. Ik was vergeten hoe bevrijdend spelen kan zijn!