"Omvergeblazen door de hele ervaring!"
Impressie van Op zoek naar de verloren tijd (door Elisabeth Morrhey)
Op zoek naar de verloren tijd is een ‘installatie-voorstelling’: je gaat op ontdekkingsreis door het hoofd van een vrouw die haar man vermoordde en daarvoor 30 jaar in de gevangenis zat. Door een koptelefoon hoor je haar verhaal, terwijl je door kartonnen versies van een aantal belangrijke kamers uit haar leven wandelt (en af en toe kruipt). In die ontdekkingsreis staat tijd heel letterlijk centraal: overal hangen klokken. De gevangene zit dan ook vast in de tijd. Eén mede-ontdekkingsreiziger, Marleen, was nog te zeer onder de indruk om veel te kunnen zeggen, maar vond het wel zeker de moeite waard: “Heel origineel. Verrassend. Doorleefd.”
Het verhaal zelf wordt door de koptelefoon een indrukwekkende geluidservaring, waarbij jij niet alleen in het hoofd van de gevangene kruipt, maar zij met haar stem ook een beetje in jouw hoofd. Ook visueel word je overweldigd. Naast de gevangene en de bewaker is het licht misschien de belangrijkste speler. In elke ruimte doet het iets helemaal anders, ook omdat elke ruimte iets helemaal anders doet. De ene keer schijnt het onheilspellend door de tralies van haar cel, de andere keer verlicht het zachtjes een droeve kinderkamer. Het vult de ervaring zo goed aan. Ook aan het einde vullen beeld en audio elkaar aan: een gevoel van bevrijding overheerst wanneer een stem je vertelt dat je mag gaan en je als Truman uit een kartonnen Truman Show wordt vrijgelaten.
Het verhaal dat verteld wordt, is natuurlijk best zwaar: het blijft over een moord gaan. Maar toch heb je te doen met de vrouw: ook in haar huwelijk had ze het gevoel gevangen te zitten. In het gouden labyrint was ik helemaal verdwaald, en ervaarde ik zelf het gevoel dat ik vastzat – (vergeet de tip niet: de tijd is de oplossing). En ondanks de zwaarte, zit er ook gewoon veel humor in. Alleen al dankzij het feit dat de volledige installatie waarin je rondwandelt in karton is, voelt het bijna speels. Ook details als oude Belgische franken die de gevangene terugkrijgt bij haar vrijlating doen het zowel licht als zwaar voelen: je denkt ‘haha, frank, hoe lang is dat geleden?’ – en dan: ‘wacht, dat is echt lang geleden, en al die tijd zat ze in de gevangenis…’
“Herinneringen zijn een last”, vertelt de gevangene. Door de kijkdozen in één ruimte kijk je bijna letterlijk door haar ogen naar die herinneringen. Je sluipt door haar hoofd, in de vorm van een kartonnen kinderkamer, een gouden labyrint, een kartonnen jungle waar ze naar vluchtte. Achteraf ben je simpelweg omvergeblazen door de hele ervaring!
