Het geheel is groter dan de som van de delen.

Impressie van Het Einde van de Wereld (door Elisabeth Morrhey)

Verdens Undergang, de eerste film over het einde van de wereld, gemaakt in 1916: niet alleen in zwart-wit, maar ook zonder geluid. Gelukkig gaf dat Marcel Vanthilt en het Hermes Ensemble de kans om muziek over het einde van de wereld te bundelen en te spelen tijdens de film. Al in de introductie schept Marcel bijzondere verwachtingen: “Het is een oude film: er wordt heel lang heel triest gekeken. U mag gerust meedoen.”

De film begint met een liefdesverhaal, om al snel over te gaan op de essentie (of is het andersom?): een komeet komt op de aarde af. Er worden snode plannen gesmeed om te profiteren van het einde van de wereld, er wordt een feestje gegeven op de laatste dag van de aarde. Ondertussen zingt Marcel: “Het is het eind van de wereld en men blijft maar gaan.” Astronomen kijken door een telescoop en rennen snel weg; de viool begeleidt passend de aarde naar haar dramatische einde. Maar zelfs terwijl de aarde in vlammen opgaat en de oceanen stijgen, vinden twee geliefden elkaar dankzij een heroïsche redding met een roeiboot – net wanneer de muziek losbarst.

Persoonlijk had ik niet verwacht dat ik zo gefascineerd zou zijn door een film waarin niet eens wordt gesproken. Met dank aan de muziek die de onheilspellende atmosfeer precies goed zet. Een bezoeker vertelt dat het net de combinatie van film, orkest en het Tongerse zangkoor Cantemus is, die Het einde van de wereld de moeite waard maakt: “Het geheel is groter dan de som van de delen.”