Het MoMeNTfestival is begonnen, en hoe! Als openingsspektakel trok Mo, een gigantische houten pop, door de straten van Tongeren. Een redelijk enorme menigte had zich verzameld, toen plots een vlam en bijbehorende rook uit onverwachte hoek kwamen, letterlijk oogverblindend licht naar de schemering brengend. Het vuur werd naar de dan nog enigmatische houten constructie gebracht, alsof het de Olympische Vlam bedroeg. Een team in reddingsvestjes wandelde langs, en bracht helderheid over de vreemde constructie: de reusachtige pop stond op. Dito kaarsen kwamen tevoorschijn en gingen neer, rook steeg op. Mo kreeg een cadeautje, maar greep er net naast. “Cadeautje!” schreeuwde een enthousiast meisje, zo klein dat het zeker lang na haar bedtijd was. En zo begon Mo’s emotionele tocht achter het cadeautje aan, en onze tocht achter Mo. Een tocht met zoveel bochten en plotwendingen dat het bijna een epos genoemd mag worden.

Terwijl de schemering overging in de nacht, transformeerde een menigte in afwachting tot een gigantische processie achter Mo, op de tonen van muziek die het hele gebeuren onecht doet voelen, bijna als een film. Mo bleef achter zijn cadeautje aan gaan, dat ondertussen vergezeld wordt door een reeks lichtgevende, ronddraaiende pijlen, die af en toe vuurwerk spuwden. Dat alles vormde een intrigerend schouwspel, waar niemand van kon wegblijven. Het leek wel alsof iedereen die niet op straat meewandelende, uit zijn raam leunde om mee te kijken.

Na een tijdje maakten ook de ronddraaiende pijlen plaats, deze keer voor ballonnen. Mo ging er met evenveel moed achteraan, en plots stuiterden er ook in het publiek ballonnen. Het hele publiek probeerde de ballonnen in de lucht te houden, even fervent als Mo ze had achtervolgd. Ondertussen kwamen de kaarsen opnieuw tevoorschijn, en die leken plots nog groter, zo naast het Gerechtshof en de Basiliek. De kaarsen slingerden moeiteloos op en neer, de muziek slingerde even moeiteloos van rustig naar hevig en terug.

Mo’s tocht, en die van ons, hield halt voor het Stadhuis. Hij volgde zijn pakje nu al zo lang, en wij eigenlijk ook, dat we allemaal in spanning afwachtten: kan hij het pakje grijpen? Hij deed een poging, maar vuur ontplofte in zijn gezicht. Plots begon het titulaire rode lintje zich langzaam rond Mo te wikkelen. Uit de boxen schalde een claustrofobisch gehijg dat van de pop zelf lijkt te komen. Ondertussen bleef het cadeautje genadeloos, bijna teisterend, net buiten Mo’s bereik cirkelen. Mo – en vooral het team achter hem – schiepen zonder tekst, met enkel muziek en beeld, niet alleen spektakel, maar ook een regelrecht beklijvende sfeer. Het is ongelooflijk hoe een houten pop zonder gezichtsuitdrukkingen zoveel emotie kan overbrengen. Zoals één bezoeker het omschreef: “groots, maar toch het gevoel dat je er dichtbij staat.” In de apotheose lukte het Mo om zijn pakje te grijpen (“eindelijk!” weerklonk her en der tussen de emotionele supporters). Onder de tonen van vredige pianomuziek ging het cadeautje open, en wat er ook in zit, het wierp een zachte gloed op Mo’s expressieloze gelaat.