“Hoe dieper de muzikanten het bos in trekken,
hoe meer het bos zélf op de hoorns lijkt te blazen”

Impressie van WALD

Vier hoornblazers in kostuum, het is niet meteen wat je verwacht in het midden van Beukenberg, op het terrein van een kasteel. Maar de twee passen wonderlijk wel bij elkaar.

Op de korte boswandeling naar de bijzondere concert locatie hoorden we het hoorngeschal al van ver aankomen. Toen we dichterbij kwamen, hoorden we de muziek uit elke windrichting komen. Terwijl het publiek zijn stoelen in een cirkel schikte, renden de muzikanten met hun identieke bleke pakken rond: niet meteen iets dat je elke dag tegenkomt in het bos. Maar ja, dat is hoornmuziek ook niet. Zoals één bezoeker het zei: “Voor een keer geen hoornaars, maar hoorns in de natuur.”

De muzikanten wandelden al blazend rond, rondom de cirkel die het publiek had gemaakt in plaats van er middenin. Hoever ze ook van elkaar stonden, de instrumenten leken echt in gesprek met elkaar. Soms klonk de muziek triomfantelijk, dan weer dreigend - zeker in combinatie met het constante zachte gezoem van het bladerdak boven ons. Omringd door bomen klonk de muziek extra imposant, zeker wanneer de blazers zich letterlijk doorheen het publiek begaven.

Zo kwamen ze dan toch terecht in het midden van de cirkel. Daar stonden ze rug aan rug aan elkaar, oog in oog met alle delen van het publiek. Zo werd de muziek ook melodieuzer. De vier hoorns klonken perfect synchroon, en toch leek het alsof ze elkaar nodig hebben, elkaar aanvullen. Als er een stilte viel in de muziek, werd die alleen verstoord door het gezang van vogels, en zelfs die leken de partituur perfect te volgen.

Uiteindelijk bleef één muzikant over in de cirkel, terwijl de anderen steeds dieper het bos in trokken. Hoe verder ze gingen, hoe meer het bos zélf de muziek leek te maken. Maar we weten dat het altijd de vier muzikanten zijn die de hoorns bespeelden, en dat deden ze geniaal. De bomen voorzagen enkel de ideale akoestiek voor de instrumenten. De combinatie van bos en hoorn werkt, zo veel is duidelijk. “Uniek” is het woord dat door de menigte golft tijdens de boswandeling terug.

Achteraf kregen we nog een goed voorbeeld voorgeschoteld van de gezonde symbiose tussen klassieke muziek en natuur:

de film Onze Natuur. Beelden van de wilde natuur die België rest worden begeleid door dramatische klassieke muziek. Heroïsche vechtmuziek weerklinkt tijdens het “titanengevecht” tussen twee mannetjesspinnen, een harde bons wanneer een heldhaftige kever van een rots geduwd wordt, en speelse muziek terwijl jonge everzwijnen spelend rondrennen. In plaats van een openluchtcinema werd het dan wel een zaal in het Pliniuspark, we hebben wel kunnen genieten van het verdwijnende licht en het verfrissende briesje dat binnenwaait. En ook regen en storm horen ten slotte bij onze natuur.

Tekst: Elisabeth Morrhey