“Kunst is een soort therapie, een manier van omgaan met het verleden maar ook een manier om dingen te laten zien die mensen dromen.”

Interview met Danny Weckx over de expo Dark Illuminations van Robert Dandarov (door Niels Dewil)

Danny Weckx kwam pas recent in contact met Robert Dandarov, dankzij een contact in de kunstwereld.

Danny: Ik ben toen naar Robert zijn studio in Diepenbeek gaan kijken. Vroeger had Robert enige bekendheid in Tongeren. Dat wist ik niet en dat is voor mij ook niet belangrijk. Ik was meteen gecharmeerd en vooral geïntrigeerd door zijn ongelooflijk donkere schilderijen en door zijn levensverhaal. Zijn vader was niet erg ondersteunend en op de kunstschool in Macedonië moest hij zaken leren die niets met kunst te maken hadden, zoals wiskunde en fysica. Hij heeft toen een aantal brieven geschreven naar internationale kunstscholen en had zich voorgenomen: de eerste die reageert, daar ga ik naartoe. En de eerste school die reageerde lag in New York. Zo is hij op zijn zeventiende naar New York vertrokken, zonder Engels te kunnen. Ik vond dat iemand met zo’n persoonlijkheid en talent absoluut gerepresenteerd moest worden door een galerie.

Uitstalling Art Gallery, de galerie van Danny in Genk, representeert nu het oeuvre van Robert. Danny vindt het evenwel moeilijk om Robert zijn werk te omschrijven.

Danny: Ik denk dat Robert dat zelf ook heel moeilijk vindt. Het is vooral gevoelsmatig. Voor mij, voor Robert en, ik vermoed, voor elke kunstenaar is kunst een soort therapie, een manier van omgaan met het verleden maar ook een manier om dingen te laten zien die mensen dromen. Veel mensen hebben wilde, onverklaarbare, soms lugubere dromen. Vaak proberen we dat weg te stoppen en te vergeten, want het geeft ons een beklemmend gevoel. Robert Dandarov schildert die dromen wel en laat zo mensen over die onbekende kant van ons bestaan nadenken.

Robert Dandarov is ondertussen bijna 60 en heeft een omvangrijk oeuvre dat gekenmerkt wordt door verschillende stijlen.

Danny: Robert heeft heel gedetailleerde, bijna fotografische werken gemaakt waar hij heel gestileerd te werk gaat, maar die ook altijd iets in zich hebben dat wringt. Daarom speelt hij veel met mythologie, dat ook iets onbereikbaar heeft. Robert probeert dat te vertalen. Hij heeft ook een andere, zeer ruwe donkere stijl, met werken die dikwijls nog iets luguberder zijn, bijna horror. Maar waarom kijken veel mensen graag horrorfilms of kijken we vaak niet weg bij een ongeval? Het is die kant in ons die Robert heel hard benadrukt.

Volgens Danny heeft Robert Dandarov iets heel Belgisch in de manier waarop hij schildert.

Danny: Belgische kunstenaars zijn vaak donkere kunstenaars. Als ik kijk naar Berlinde De Bruyckere, Luc Tuymans of Michaël Borremans: net zoals bij Robert Dandarov, is dat werk dat je niet zomaar verteert. Robert heeft in 2001 ook een hele tijd in Antwerpen doorgebracht waar hij de oude meesters is gaan bestuderen. Ik vind dat je dat ook heel sterk ziet in zijn nieuwere werken, hoe hij schildert en hoe hij dat belicht.

Een deel van die nieuwere werken kan je zien in de expo ‘I dreamed my Genesis’ in Danny Weckx zijn Uitstalling Art Gallery in Genk. Die expo werd speciaal verlengd tot en met zondag 13 augustus, om zo parallel te lopen met de expo ‘Dark Illuminations’ op MoMeNT. Het is voor Danny Weckx de eerste keer dat hij actief deelneemt aan MoMeNT.

Danny: Ik vertrek meestal vanuit een bepaald thema. ‘Het einde der tijden’ is een fantastisch thema, dat zeer goed past bij het werk van Robert Dandarov. Vanuit dit thema is de titel ‘Dark Illuminations’ ontstaan. Het einde der tijden hoeft immers niet alleen maar heel donker te zijn. De titel benadrukt de tegenstelling tussen donker en licht. In de expo proberen we die dualiteit te brengen met werken die heel donker zijn, maar ook werken die hoop uitstralen of ons doen nadenken. Voor mij is dat wie Robert Dandarov als kunstenaar is. In dat opzicht is ook de Ursulakapel als locatie perfect, aangezien er daar veel licht binnenvalt. Het contrast tussen de donkere, lugubere werken van Robert met de lichtinval die op de werken zal schijnen; dat contrast is ook wie wij zijn als mens: de ene mens loopt weg van het donkere, de andere is daardoor geïntrigeerd.

Het werk van Dandarov is geen gemakkelijke kunst. Danny ziet het als een opdracht voor zijn galerie en andere actoren om zulke kunst onder de aandacht te brengen.

Danny: Voor mensen die de eerste keer met kunst in aanraking komen moet kunst vooral esthetisch mooi zijn, maar esthetisch lelijk kan ook kunst zijn. Daar speelt Robert mee. Ik wil vooral mensen hun ogen doen openen over wat kunst allemaal kan betekenen, omdat ik denk dat het een weerspiegeling is van wie we zijn. Voor veel mensen is de schoonheid hetgeen ze meestal in de spiegel zien, maar de schoonheid zit ook in de volgende lagen die in ons zitten, die we misschien niet in de spiegel zien maar die we wel zouden moeten voelen. En ik geloof dat wie dat kan voelen, dat die zijn leven een heel stuk aangenamer wordt. Daarom zie ik elke uitdaging, binnen of buiten de galerie, die ik krijg om mensen te confronteren als een geslaagde opdracht, ook al vinden sommige mensen het maar niks. Mensen ermee confronteren is wat belangrijk is.