"Ik wil een echt festivalgevoel creëren door verschillende genres en sferen te brengen."

Interview met Danielle Gielen, curator Stadsmuzikantenfestival (door Niels Dewil)

Zondag 25 juni is het tijd voor de veertiende editie van het Stadsmuzikantenfestival. Naar goede gewoonte werd het programma zorgvuldig samengesteld door curator Danielle Gielen. Met veel plezier en gepaste trots licht zij de affiche voor ons toe. De grootste naam is ongetwijfeld Isbells, een groep die in 2009 haar debuutalbum uitbracht en sindsdien op verschillende nationale en internationale festivals stond.

Danielle: In 2021 stond Gaëtan Vandewoude, de frontman van Isbells, hier al een keer als begeleider van Chantal Acda. Hij vond ons concept toen zo charmant, dat hij aangaf graag een keer met eigen band terug te keren. Nu is het zover en kruipt Chantal Acda in de rol van begeleider. Dit najaar verschijnt het nieuwe album van Isbells en volgt er een clubtour, maar onze bezoekers krijgen al een voorsmaakje!

Jack Vamp & The Castle of Creep was dit jaar één van de 3 winnaars van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel met het nummer Jack’s Tendency.

Danielle: Jack Vamp krijgt momenteel veel aandacht en veel aanbiedingen van festivals. Ik ben dan ook heel blij dat we hen op het Stadsmuzikantenfestival kunnen brengen. Je hebt natuurlijk niet dezelfde energie als wanneer ze volledig versterkt spelen, maar in deze setting komen de nummers wel meer in de spotlight te staan. Dat belooft, wetende dat Jack Vamp hard aan het werk is aan het debuutalbum!

Net zoals bij Jack Vamp neemt ook bij Echo Beatty de elektrische gitaar een centrale rol in.

Danielle: Hoewel singer-songwriters van nature heel goed passen bij het concept van het Stadsmuzikantenfestival, vind ik het belangrijk om een echt festivalgevoel te creëren door ook andere genres en sferen te brengen, zoals die van de elektrische gitaar. En Annelies Van Dinter is een geweldig goede gitariste, vraag dat maar aan Trixie Whitley en Mauro Pawlowski. Dit jaar bracht ze haar derde album uit, ‘Vision glitch’, dat unaniem geprezen wordt door de muziekpers.

Met LũpḁGangGang krijgt ook jazz een plaats op het festival, al is de band veel meer dan dat.

Danielle: Het jazzgenre is de laatste jaren uit de jazzfestivals gebroken, dus het heeft zeker zijn plaats op het Stadsmuzikantenfestival. Enkele jaren geleden botste ik toevallig op een concert van LũpḁGangGang. Ik was toen al gecharmeerd. Sindsdien is de band enorm gegroeid en is het meer fusion dan jazz geworden. Het zijn goede muzikanten die helemaal opgaan in de muziek; een plezier om naar te kijken. Ook hun debuutalbum, dat eerder dit jaar uitkwam, krijgt goede recensies.

Een andere groep die zich niet in een hokje laat categoriseren is Ão.

Danielle: Er zit een beetje fado in hun muziek, en Zuid-Amerikaans klanken, maar toch klinkt het allerminst klassiek. De elektronica van Jolan Decaestecker maakt het heel spannend en hedendaags. In het najaar komt hun debuutalbum uit. Ik ben ervan overtuigd dat die plaat goed onthaald zal worden en dat ons publiek dan zal denken: “die hebben wij eind juni al op het Stadsmuzikantenfestival gezien!”

Ongetwijfeld zullen veel bezoekers hetzelfde zeggen over Roufaida.

Danielle: Ik hou enorm van de Afrikaanse klanken in haar muziek, zoals in het nummer ‘Don’t bend’. Ik hoor daar de oorsprong van muziek in en kan niet anders dan bewegen. Ze is bij mij op de radar gekomen dankzij het Nederlandse showcasefestival Eurosonic, waar ze een goede beurt heeft gemaakt. In Nederland draait Roufaida al een tijdje mee in het live circuit, hier nog maar pas. Niet veel mensen zullen haar dus al kennen, weinig mensen zullen haar na het Stadsmuzikantenfestival nog vergeten.

Tot slot krijgt Nederlandstalige muziek ook dit jaar weer een plek op het festival, in het speciale jasje en met de gettoblaster van Johannes is zijn Naam.

Danielle: Toen ik het eerste nummer van Johannes is zijn Naam hoorde, was ik instant verkocht. De muziek is heel filmisch, theatraal en beeldend, maar ook heel poëtisch en kwetsbaar. Ik heb The Van Jets altijd heel goed gevonden, maar ik vind het ook intrigerend hoe frontman Johannes Verschaeve na de break-up van de band een volledig nieuw imago heeft opgebouwd rond Johannes is zijn Naam.