“Ik vind het heel fijn dat wij nu met LeNoise gekomen zijn tot wie Neil Young is: een wringbos, iemand die tegendraads is en zijn eigen goesting zal doen”

Interview met Piet De Pessemier over A Tribute to Neil Young

LeNoise, met zanger Piet De Pessemier, brengt vrijdag een eerbetoon aan levende legende Neil Young. Waar kwam het idee vandaan iets over Neil Young te maken?

Piet De Pessemier: Als ik mijn bek opentrek, zegt iedereen dat ik precies als Neil Young klink. Ik ging daar nooit iets mee doen, omdat ik vroeger niet zo into tribute bands was. Maar toen vroegen de mannen van LeNoise mij om eens te komen jammen - voor er sprake was van LeNoise dan. Zij speelden al heel lang samen, en uiteindelijk ben ik ook eens gaan meespelen. En ik moet toegeven dat ik de eerste repetitie dacht "oh! die klinken gewoon als Crazy Horse." En dan zijn we beginnen jammen, uit het niks, gewoon om plezier te maken. Omdat zij ook allemaal Neil Young fans zijn, dachten we een drietal van zijn nummers eens in te oefenen, eigenlijk gewoon om iets te doen te hebben. Dat klonk meteen alsof er iets in zat. Toen begonnen we te repeteren, en voor we het wisten hadden we 15 of 20 Neil Young-nummers. En toen had ik ineens een optreden geregeld, waarover zij zeiden dat ze dat echt niet gingen doen. Maar het was te laat, en we hebben het toch maar gedaan. En van het één kwam het ander, en nu zitten we in (bijna) heel Europa. Nu is het toch ineens een heel groot project geworden - heel toevallig, zonder plan. 

Jullie zijn wel allemaal Neil Young-fans?

Piet De Pessemier: Ja! Niet allemaal zo extreem als ik fan ben. Maar door Neil te ontleden zijn ze het ook geworden. Ze waren wel al fan, anders begin je er niet aan. Want het is niet helemaal het genre van bijvoorbeeld onze bassist. Maar het is zo fijn om te spelen, ook omdat de bezetting zo fijn is. Om de Harvest-tour te doen hebben we nog twee man extra gevonden, Frank en Davy op piano en pedal steel. Dat is zo goed meegevallen dat we nu (soms) een zesmans-formatie zijn. 

Jullie hebben een hele Harvest-tour gehad, en ook op MoMeNT zullen jullie nog Harvest-nummers spelen. Waarom zijn jullie voor die plaat gegaan?

Piet De Pessemier: Er zijn heel veel tributebands, en om uzelf een beetje te verkopen heb je een verhaal nodig. Harvest was een idee van onze drummer Jo, omdat die plaat zo veel jaar oud was in 2023. Dat was een heel groot succes. We hebben dat project zelfs verlengd, omdat er zo veel vraag naar was. We hebben in heel mooie cc's gespeeld in België en Nederland.

We willen wel altijd iets meer brengen dan een gewone show. Ondertussen hebben we wel een repertoire van rond de 40 nummers, dus dan is het makkelijk kiezen.

Eerst wou u niet in een tributeband spelen, maar nu wel?

Piet De Pessemier: Origineel schreef ik heel veel eigen nummers. Maar toen kwam ik terecht in een ensemble dat tributes brengt aan helden als Lou Reed en Bob Dylan, en binnenkort Bruce Springsteen. Ik heb eigenlijk de "microbe" helemaal te pakken. Ik speel heel graag live, en voor een publiek, en tributebands vullen ook gewoon veel makkelijker zalen. Ik ben af van het gevoel dat zoiets niet mag: ik geloof wel in een goede tributeband. En sowieso speel ik heel graag Neil Young. Daar moet ik ook geen moeite voor doen, omdat mijn stem zich daar goed toe leent. Ik plooi het wel een beetje in zijn richting, maar niet te veel. Ik lijk wel veel op Neil Young, maar toch doen we ons eigen ding. Dat proberen we live ook te doen: we spelen het niet letterlijk na tot op de noot. Wij spelen gewoon uit het hart, en daarvoor is Neil Young ideaal. 

Jullie hebben een hele band rond de sound van Neil Young en zijn Crazy Horse. Hoe moeilijk is die sound na te bootsen?

Piet De Pessemier: Crazy Horse gaat vooral over die power, en daar hebben we wel naar moeten zoeken. Onze pianist speelt in dezelfde feel als de pianisten van Neil Young, omdat je het anders snel te proper maakt. Dat geluk hebben we: door onze beperkte kennis is het nooit proper. De solo van Rocking in the Free World, bijvoorbeeld, speelt onze gitarist Luc echt met het nodige lawaai, met de juiste korrel. Je moet durven; Neil durft wel. Het is toch een grotere virtuoos dan de meeste mensen denken. Dé identieke sound krijg je toch niet, dat materiaal hebben we niet, maar we komen wel echt in de buurt. 

Dat maakt het ook een tribute, geen cover-groep. We brengen een eerbetoon aan één artiest, geen covers van verschillende artiesten. Wij verkleden ons ook niet als Neil Young. We staan er alsof het onze eigen nummers zijn. We benaderen een nummer, alsof het van ons is. Want dat is wat hij ook doet. Wij spelen het ten slotte ook, en dat doen we met heel veel overgave. We zijn vooral een liveband die zich smijt.

Wat mag het publiek verwachten van A tribute to Neil Young op het MoMeNTfestival?

Piet De Pessemier: Het wordt ook een speciale show: een beetje "Greatest Hits". We gaan binenkort touren, dus we zijn momenteel een nieuw project aan het voorbereiden. Ik denk dat we in Tongeren misschien al een paar dingen daarvoor uitproberen. Dat gaat dan over de drie "moeilijke" platen van Neil Young, die niet per se voor het grote publiek zijn. We combineren dat dan wel met zijn Greatest Hits. Het zal dus een mix worden van de echte greatest hits en enkele verrassingen. Het zal ook zowel elektrisch zijn als akoestisch, echt een allegaartje van vanalles. We vinden de zaal waar we gaan staan ook zo mooi, dat we daar gebruik van moeten maken om ook een gevoelige noot te brengen. 

Jullie spelen op MoMeNT, een festival dat altijd een beetje over TIJD gaat. Hoe ziet u zelf de tijd die verstreken is sinds Harvest?

Piet De Pessemier: De muziekwereld is extreem veranderd. Toen werd er echt nog muziek gemaakt. Alles werd opgenomen op een band, dus het moest goed zijn van de eerste keer, of de eerste paar takes. De muziek is volgens mij de laatste tijd geëvolueerd naar iets onpersoonlijks en kil. Er zijn natuurlijk nog heel veel artiesten die wel nog op de klassieke manier veel gevoel in hun nummers brengen. Maar ik hoor die niet meer op de radio. Daar keren ze altijd terug naar "classics", terwijl er ook veel nieuwe dingen zijn die ook heel goed zijn, waar te weinig aandacht aan gegeven wordt. Het is niet voorbij, maar er is toch heel veel veranderd sinds 1973, toen Harvest uitkwam. Ik luister nu gewoon naar dingen die al lang voorbijgestreefd zijn. 

Is het publiek dat in 1973 naar Neil young luisterde, nog hetzelfde als dat wat nu naar Neil Young luistert?

Piet De Pessemier: We hebben een oud publiek, maar ze komen wel. Ze genieten, en ze moeten soms wenen; huilende mannen, omdat wij zoveel jeugdsentiment oproepen. Wat we ook merken is dat er ook wel wat jonger publiek komt, vaak met hun (groot)ouders mee. Vaak zijn zij dan verbaasd hoe stevig de muziek toch is. Veel mensen denken over Neil Young als iemand die aan het kamvuur Heart of Gold zingt, maar eigenlijk is het een rocker. 

Ik vind het heel fijn dat wij nu met LeNoise gekomen zijn tot wie Neil Young is: een wringbos, iemand die tegendraads is en zijn eigen goesting zal doen zonder toe te geven aan wat de mensen willen. Ik heb het gevoel dat we ons dat nu met LeNoise ook kunnen veroorloven. Het gaat goed zijn, dat beloof ik, maar het gaat niet altijd voor de hand liggen. Maar het publiek zal wel genieten, ook al ken je de nummers niet.

Tekst: Elisabeth Morrhey